Persistence of memory...
Καποιες φορες ευχεσαι αυτος ο καταραμενος χρονος να σταματησει να προχωραει. Τον κοιτας για μια στιγμη και εισαι σιγουρος πως ενα διαβολικο μικροσκοπικο χερι κουναει τους δικτες του τοσο γρηγορα ,τωρα που η στιγμη ειναι τοσο ομορφη να μην κρατησει για πολυ.Σε προσεχει αυτος ο χρονος μη και αφεθεις στην ομορφη στιγμη και νομισεις οτι θα κρατησει για πολυ.Δεν ξερω τι συμβαινει οταν ολα πανε χαλια,τοτε που κλεινεις τα ματια κ ευχεσαι οταν τα ανοιξεις να εχεις ξυπνησει και ολα να ηταν εφιαλτης που παει περασε.Τοτε νομιζω αυτο το διαβολακι εχει παρει το σφυρι, τα καρφια και αρχιζει δουλεια,με ολη του τη δυναμη καρφωνει τους δικτες μη και κουνηθουν απ'τη θεση τους.Και τοτε ομως παλι σε προσεχει, το κανει για να εκτιμησεις εκεινες τις στιγμες ευτυχιας και οταν ερχονται να τους δεινεις τη σημασια που τους αξιζει χωρις να τις προσπερνας ετσι απλα.Ενα ειναι σιγουρο οτι τελικα ο χρονος δεν ειναι αυτος που κλεινει τις πληγες αλλα η μνημη μας που λησμονει σχετικα ευκολα και παντα επιλεκτικα...
